MOJE RADY

Najbardziej wkurwiają mnie ludzie którzy chcą mnie na siłę uszczęśliwiać. Jest bowiem w ich „trosce” jakieś poczucie wyższości – traktowanie człowieka jak głupka nie potrafiącego sobie poradzić i nie wiedzącego co jest dla niego dobre. Dlatego z takiego uszczęśliwiania człowiek wychodzi najczęściej nie dość, że niezadowolony, to jeszcze wytrącony z dotychczasowej całkiem niezłej równowagi. Uszczęśliwianie psuje humor. Zamiast konkretów, delicji i precjozów, próbują Ci wcisnąć coś czego wcale nie chcesz i jeszcze masz im za to dziękować. „Dary” uszczęśliwiaczy pokazują jak mało ich zdaniem powinieneś od życia oczekiwać. Nie pojmują, że możesz po prostu czegoś nie chcieć, mierzyć wyżej, albo w zupełnie inną stronę.

 

Paradoksalnie uszczęśliwiacze są często bardziej nieszczęśliwi niż Ty sam. Dlatego muszą Ci pokazywać jak wielkim jesteś dupkiem. Patrzeć na Ciebie z góry, protekcjonalnie instruować i pobłażliwie głaskać po główce. Niesymetryczność takich relacji stawia ich samych w lepszym świetle. Czyni z nich mentorów, mistrzów i przewodników. Pozwala wygłaszać teorie, których nikt „normalny” nie chce słuchać. Jeśli bowiem godzisz się na rolę pouczanego chłopca, stajesz się nie tylko idealnym słuchaczem, lecz też deprecjonujesz samego siebie. Porady takich dobrodziejów najczęściej są mieszaniną przesady, mądrości ludowych i oczywistości o których dobrze wiesz.

Nie bój się iść swoją drogą. Nie zwracaj uwagi na docinki. Przyjmuj tylko poważne propozycje, nie tracąc czasu na obserwowanie cudzej bufonady. Jeśli ktoś może zrobić dla Ciebie coś konkretnego, niech zrobi to – jeśli nie, niech wypierdala!!! Rozejrzyj się dokoła. Zobacz co jest grane. Czy naprawdę inni są lepsi od Ciebie? Czy może chcą Ci tylko to pokazać? Ale pokazać Ci mogą tylko zdobycze. Lepsze trofea i roztaczającą wokoło zamieszanie aparaturę. Nakręcającą ich wartość maszynkę. Uszczęśliwiacze nie spełniają życzeń. Nie biorą odpowiedzialności za Twoje błędy. Oni tylko mówią, że wszystko wiedzą.