UKRYTA PRAWDA

Wszystko jest w pewnym sensie grą i trudno się z tym nie zgodzić. Intencje często pozostają ukryte, a działania mają charakter taktyczny. Bezkompromisowa szczerość i spontaniczność mogą nas dużo kosztować. Inteligencja emocjonalna potrzebna jest właśnie po to, żeby mówić ludziom to co chcą usłyszeć. A także żeby umieć analizować własne reakcje i tym lepiej je kontrolować. Podobnie jak my próbujemy manipulować, sami też podlegamy takim próbom. Makiaweliczna teoria inteligencji mówi wręcz, że zdumiewające możliwości naszego mózgu w znacznym stopniu zawdzięczamy właśnie manipulacyjnemu wyścigowi zbrojeń. Staramy się przewidywać posunięcia bliźnich, a oni nasze. Umiejętności społeczne, takie jak nawiązywanie i utrzymywanie „odpowiednich” przyjaźni, rozpoznawanie motywów ludzkich i korzystanie z cudzej wiedzy, przy jednoczesnym maskowaniu swoich zamiarów, są znacznie ważniejsze od inteligencji logicznej czy zasobu wiedzy. Przynajmniej z punktu widzenia społecznej rywalizacji.

Roztacza to dosyć ponurą perspektywę cynicznego świata, gdzie największe możliwości czekają wirtuozów lawirowania, a autentyczność i bezpretensjonalność dobre są dla zbuntowanych nastolatków. Jest to jednak tylko część prawdy. Wartości które przyjmujemy przejawiają się właśnie tym, że jesteśmy w stanie poświęcić pewne atrakcyjne szanse po to, żeby je realizować. W przeciwnym wypadku nie byłyby żadnymi wartościami. Oczywiście w imię prawdy lepiej nie mówić nauczycielowi, że jest debilem, co nie znaczy, że jedyną opcją jest lizusostwo. Lepiej też nie zadzierać z agresywnym i nieobliczalnym kolegą, lecz nie trzeba upodabniać się do niego. Bywa też, że prawda może kogoś zranić i czasem nie warto jej mówić. W rzeczywistości pełnej napastujących nas akwizytorów, bombardujących nas reklam i rozbudzanych w nas ambicji, ciężko czasami nie dać się zwariować. Sądzę jednak, że warto być możliwie prawdziwym. Że warto być sobą. Jeżeli to stracisz, nic Ci tego nie wynagrodzi.