Wiszę gdzieś między wymiarami. I obywatelem wszechświata
prawie jestem. Bo jestem tym kim chcę, a nie tym kim mam być. I patrzę na
Ziemię z tej wieży najwyższej. Stworzony z gwiezdnego pyłu przez naturę –
człowiek. Tyle kwiatów kwitnie. Tyle liści usycha na gałęziach. Świat wiruje w
tańcu narodzin i śmierci. Wciąż przełamuje stagnację żywiąc się własnym ciałem.
To czyni na własną pamiątkę. Więc pamiętajmy, że istniejemy. Dobrze, że nas nie
wyskrobali. Podobno jesteśmy owocami miłości, ale często jedynie namiętności.
Mimo wszystko dobrze być takim owocem. To znak, że jesteśmy zdolni do
namiętności. Dlatego muszę być szowinistyczną męską świnią. Taką subtelną. Bo
lubię śnić o miłości.
Czasami wydawało mi się, że ludzie chcą zdeptać mnie jak
karalucha. Dzisiaj wiem, że rozgniataniem karaluchów zajmują się tylko ludzie
pojebani. Trzeba być bardzo pojebanym, żeby przez cały czas uganiać się za
karaluchami. Jeśli jestem karaluchem, to takim wielkim i strasznym mutantem,
który upierdoli ci głowę przy samej dupie zanim pierdniesz. Więc nie wywołuj
karalucha z kosmosu. Mój mózg jest maszyną, która opracowuje tajny plan. Chcę
przejąć kontrolę nad całą planetą i realizować swoje niecne plany. Chcę
stworzyć globalną religię i zostać jej Wielkim Guru. Państwo Islamskie może już
pakować walizki i ewakuować się przez czarną dziurę do Krainy Wiecznych Łowów.
Szykujcie się na Armageddon.
Putin może mi skoczyć. Głowice nuklearne nie mogą się równać
z moją magią. Jestem czarodziejem. Znam tajne zaklęcia poezji. Tak jak świat żywi
się sobą, tak ja też siebie zjadam i na nowo powstaję. To jest ciało moje,
bierzcie i jedzcie, jak powiadał dobry Jezus. Muszę istnieć, żeby absolut
dokonywał katharsis. Mówcie co chcecie. Ja też będę mówił co będę chciał. A tym
bardziej myślał. Kocham to co jest piękne, a nie lubię tego co jest mroczne. To
jest moją miłość, którą mogę dać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz