TESTAMENT PAMIĘCI

- Pamięć stanowi nasze życie. Życie bez pamięci jest niczym – pisał w swoich pamiętnikach słynny reżyser Luis Bunuel. Bo jeśli życie jest naszą historią, to tylko pamięć jest jej spoiwem. Śmierć unieważnia nasze życie wymazując wszystkie wspomnienia. Bez tej egzystencjalnej ciągłości nie zmierzamy już z punktu A do punktu B, a przecież nasza droga jest najważniejszą częścią naszej osobowości. Żeby mózg klona był odwzorowaniem naszego, trzeba by przeszczepić mu nasze wspomnienia – wyposażyć go w identyczne połączenia neuronalne. Słusznie czujemy, że to co nas spotyka jest unikalne i niepowtarzalne. Nasza historia – której nigdy nie da się opowiedzieć ze wszystkim niuansami – kończy się jednak wielkim zapomnieniem. Na wieki wieków nie będziemy już wiedzieli kim byliśmy.

 

Ale póki jeszcze ktoś o nas pamięta, szczególnego znaczenia nabiera dla nas to jak będziemy zapamiętani. Opowiadamy jeszcze raz swoją historię – jej ostateczną wersję, po wszystkich przeredagowaniach i zmianach znaczeń. Ale i tak gdzieś zawsze pozostają jakieś papiery, podpisy, zdjęcia, świadkowie i śmierdzące sprawy. Paradoks polega na tym, że pragnąc uniknąć zapomnienia i zbagatelizowania, usiłujemy jednocześnie więzić te wszystkie upiory w tajnych skrytkach, wątpiąc iż należy nam się zrozumienie. Łatwiej samemu siebie rozgrzeszyć niż przyznać się do błędów moralnych. Prawdziwe życie bohaterów zawsze dalekie jest od mitów których stają się zakładnikami. Najtrudniej jest pamiętać o własnej małości kiedy wierzy się we własną wielkość.

Pamięć jest niebezpieczna. Chcemy żeby była żywa, ale ona czasem się obraca przeciwko nam. Sami możemy sobie wytłumaczyć swoje upadki, lecz dla innych pozostaną tylko gołymi faktami, lub co gorzej przejawami naszej prawdziwej osobowości. Czy nasza prawdziwa twarz, to ta którą chcemy pokazać, czy ukryć? I czy inni widzą nas takimi jakimi chcą nas widzieć, czy takimi jacy jesteśmy? – Pamięć podlega nieustannym atakom wyobraźni i marzeń, a ponieważ istnieje pokusa, żeby fikcję brać za rzeczywistość, z naszego kłamstwa czynimy w końcu prawdę – twierdził Bunuel.