SENS ŻYCIA

Kto ma uszy do słuchania niechaj słucha. Kto ma oczy do patrzenia niech podziwia piękne widoki. Kto ma mózg do myślenia niech myśli więc jest. A kto jest niech będzie. Abyśmy istnieli musi płynąć czas, więc musi przemijać abyśmy mogli być. Każda myśl jest zmianą stanu wszechświata – zmarszczką fali na gładkiej tafli nicości. Ten subtelny fakt sprawia, że dzieje się „coś”. I dlatego istnieje raczej coś niż nic. Sama bowiem myśl jest faktem empirycznym. Obrazy, dźwięki i zapachy są tylko stanami umysłu. Świat jaki obserwujemy obiektywnie bowiem nie istnieje w takiej formie. Stworzenia ziemskie na różne sposoby odbierają i przetwarzają docierające do nich bodźce. Wszystko dzieje się w naszych głowach.

Gdybyś był krokodylem podniecałyby Cię zielone gadziny, tak jak teraz kuszą Cię seksowne dziewczynki. Oczywiście łatwo to wyjaśnić na gruncie biologii. Dlatego seks z krokodylem wydaje się nam tak samo ohydny jak jemu nasze panienki. W ten sposób działa nasza natura. Postrzeganie jest zatem ściśle związane z naszą naturą, która wyznacza nasze potrzeby. Dlatego rzeczywistość wydaje się taka spójna metafizycznie – potrzebujemy sensu, celu i wartości. Dzięki wierze w wyższe dobro (jakkolwiek byśmy je rozumieli), możemy znosić trudności, wyrzeczenia i porażki. Nadawanie sobie celów służy identyfikowaniu i rozwiązywaniu problemów. Skoro zaś sami działamy celowo, jako celowy postrzegamy cały nasz byt. Żyjemy dla „czegoś”.

 

„Coś” musi być. I jest. Dostajemy na starcie pakiet neuronów, który rozwija się w określone struktury w zależności od swojego potencjału i nabywanych doświadczeń. Prawdziwym majstersztykiem natury jest to, że nie ma możliwości by rozwinęły się dwa identyczne systemy neuronalne, wszyscy jesteśmy więc niepowtarzalni. W naturze naszej leży dążenie do celów, co wiąże się z samokontrolą i ograniczaniem impulsywności aż do świadomego odwlekania przyjemności. Dzięki temu możliwe jest na przykład oszczędzanie na wyznaczone dobra, co wiąże się z rezygnacją ze spontanicznej konsumpcji. Serwowanie sobie natychmiastowej gratyfikacji zawsze i wszędzie wiedzie natomiast do obniżania swoich aspiracji, a nawet społecznych patologii. Cele jakie przyjmujemy są jednak przejawami naszej niepowtarzalności. W ten sposób sami udowadniamy sobie, że życie ma sens.