ODBIORNIK ŚWIADOMOŚCI

U prymitywnych organizmów wielokomórkowych funkcję "umysłu" pełniły sygnały chemiczne koordynujące pracę komórek. Z czasem jednak zadania te przejęły wyspecjalizowane grupy komórek zajmujące się przetwarzaniem informacji czyli sieci nerwowe. W miarę jak ich praca stawała się coraz bardziej scentralizowana, konsolidowały się w emergentny układ nerwowy z coraz bardziej złożonym mózgiem. Kulminacją tego procesu (przynajmniej z naszego punktu widzenia) jest tak zwany mózg społeczny. 

Skomplikowane relacje społeczne wymagają wyrafinowanej komunikacji i inteligentnych decyzji, a do tego potrzebny jest duży mózg. Utrzymywanie tak energochłonnej aparatury myślącej byłoby ewolucyjnym zbytkiem, gdyby nie wynikało z uwarunkowań środowiskowych - a w tym wypadku społecznych. Tym co czyni nas ludźmi tyleż jest więc nasz wspaniały mózg, co wymiana informacji pomiędzy tymi mózgami. Dopiero z tej burzy mózgów powstaje kultura, nauka i technika. 

Zasadniczo jednak znane nam mechanizmy komunikacji neuronalnej są tylko adaptacją mechanizmów wykształconych już przez jednokomórkowe eukarionty, którym polaryzacja błony komórkowej umożliwia reagowanie na czynniki zewnętrzne. Nagromadzenie takich prostych reakcji prowadzi do stosunkowo złożonych zachowań komórki. Komórki złożonych układów nerwowych też wykorzystują potencjał czynnościowy wynikający z elektrycznej nierównowagi do rozprzestrzeniania sygnałów chemicznych między synapsami. 

Świadomości nie sposób więc wyjaśnić tylko w kategoriach obliczeniowych, choć mogą nam one przybliżać pewne aspekty jej funkcjonowania. Niezaprzeczalnie przeżywane emocje generuje chemia mózgu, co może być barierą uniemożliwiającą stworzenie jakiejkolwiek maszyny prawdziwie myślącej. Neuroprzekaźniki (związki chemiczne kodujące informację w synapsach) to klucze do różnych przypisanych im receptorów mózgowych, które przetwarzają informację w sygnał elektryczny. Każdy z około 100 różnych neurotransmiterów aktywuje specyficzne ścieżki neuronowe, co prowadzi do zróżnicowanych zachowań i nastrojów.

Kształt tych połączeń neuronalnych zależny jest z kolei od naszych doświadczeń. Mózg nie jest statyczny, lecz plastycznie adaptuje swoją architekturę do zmieniających się warunków środowiskowych. Przekształcenia w układach neuronów kanalizują następnie automatyczne przepływy informacji przez wykształcone połączenia neuronalne w zależności od siły tych połączeń. Dane połączenie może natomiast wykształcać się, wzmacniać lub słabnąć (a nawet zanikać) w zależności od częstotliwości przepływów informacyjnych, co skutkuje określonymi umiejętnościami i nawykami. Dopiero taka konstrukcja konstytuuje niepowtarzalną dynamikę osobowości.