ANATOMIA FANTOMOWA

Wszystkie nasze organy posiadają swoją mózgową reprezentację, odpowiedzialną za zarządzanie nimi, ale też odbieranie z nich sygnałów. Nasz mózg (czy jak kto woli umysł) nie istnieje bowiem poza naszym ciałem. Może się jednak zdarzyć, że mózgowa mapa naszego ciała będzie nam przedstawiała fałszywy obraz. Może być na przykład niekompletna wskutek uszkodzeń neurologicznych. Możliwa jest też sytuacja odwrotna, kiedy sygnały płynące z końcówek nerwów (czy jakoś tak) dostarczą mózgowi informacji, które zidentyfikuje on jako pochodzące z organu który już nie istnieje. Wiąże się z tym zjawisko tak zwanych bólów fantomowych czyli cierpień powodowanych przez choćby amputowane kończyny. Choć z kończyn takich nie można oczywiście korzystać, przysparzać mogą one nadal całkiem realnych (w sensie subiektywnym) niedogodności, a nawet męczarni. Na tym przykładzie widać jak bezsilna jest nasza świadomość wobec nieświadomości.

Kiedyś pacjenci pozbawieni kończyn (najczęściej ku chwale Boga lub ojczyzny) obawiali się przyznawać do tych fantomowych przykrości z obawy przed posądzeniem o szaleństwo. Dziś mechanizm odczuć fantomowych wydaje się nieco lepiej wyjaśniony, niemniej de facto mamy tu do czynienia ze swego rodzaju „pomieszaniem zmysłów” choć nie z postradaniem rozumu. Lecz te fikcyjne (obiektywnie) odczucia dotykać mogą też organów najbardziej intymnych. Chociaż niewiele się o tym mówi, fantomowe doznania mogą choćby symulować poczucie posiadania straconego penisa. Co więcej w grę wchodzić tu mogą odczucia całkiem przyjemne, takie jak fantomowa erekcja. W tym wypadku mężczyźni pozbawieni przez los klejnotów raczej cieszą się z tej percepcyjnej namiastki swojego fallusa, choć utrata genitaliów musi być z pewnością emocjonalnie traumatyczna. Nie stwierdzono natomiast aby fantomowe kutasy prześladowały osoby usuwające swoje męskie organy w celu zmiany płci, co świadczyć może, że ludzie ci nie posiadali nigdy ich mózgowej reprezentacji i dlatego odbierali je jako obce i sprzeczne ze swoją tożsamością. Ciekawe co na to wszystko powiedziałby Freud.

Jeśli mózgowa mapa naszego ciała naprawdę odgrywa kluczową rolę w określaniu naszej tożsamości płciowej podkopuje to kulturową teorię o transseksualnej dewiacji (swego rodzaju konserwatywny gender) i demaskuje płytkość tak dumnie nieraz wyrażanej pogardy dla „zboczeńców”. Oczywiście w mechanizmach płciowych czynniki kulturowe mogą odgrywać pewną rolę na zasadzie powiązań wtórnych. Na przykład pewne rodzaje bielizny uważane są za stricte erotyczne co wiąże się z wpływem kultury na nasze upodobania. Kultura bowiem (jeśli tak można nazwać branżę erotyczną) do tego stopnia związała ze sobą pewne bodźce, że jedno kojarzy się z drugim, a niekiedy wręcz wyniosła dodatki, ozdóbki i zabawki do rangi fetyszów seksualnych. Z drugiej strony jeśli to natura jest wyznacznikiem naszej tożsamości seksualnej należałoby uszanować naturę transseksualistów, choć to oczywiście wymaga pewnej empatii.